Ne ümidim ne çabam, kalmadı inan neşem.
Her tarafta haksızlık, gündüzler oldu gecem.
Duyarsız oldu toplum, sadece menfaat var.
Bir şeyler kopartanlar, onu zannediyor kar.

Mal mülk para makam, sadece zengin olmak.
Helal ile haramı, yok kimsede ayırmak.
Çalışmadan kazanmak, oldu insanda ahlak.
Bunları söyleyene, diyorlar adam ahmak.

Böyle mi yol gösterdi, bize Kuran’da Allah.
Benim doğru kullarım, dedi bulacak refah.
O ahlakla yoğrulup, geldik biz bu günlere.
Bu yolları gösteren, sevgiler Peygamber’e.

Ne oldu bu topluma, kopuyoruz özden biz.
Hakk’tı ala nezdinde, düşüyoruz gözden biz.
Gerçeklerden bi haber, yaşıyoruz hepten biz.
İbrette almıyoruz, tarihteki dersten biz.

En şanlı devletleri, biz kurduk bu dünyada.
Biz adildik o zaman, yardım etti Allah’da.
Gencecik bir hükümdar, yıkmadı mı Bizans’ı.
Orta çağı kapatıp, o açtı yeni çağı.

Ecdadımız hükmetti, üç kıtaya şan ile.
Yoksulun yanındaydı, yardım etti can ile.
Vatanını korudu, şehit düştü kan ile.
Gönlünde Allah vardı, yoluysa Kuran ile.

Şimdi öylemi dostlar, ne oldu bu millete.
Özendik Avrupa’ya, kıydık şanlı devlete.
Yine de şanslıyız biz, dualar Atatürk’e.
Yakışmıyor suskunluk, yakışmıyor Göktürk’e.

Tarihteki maziye, bakıp ta ders almalı.
Borçla faizle değil, çalışıp kalkınmalı.
Baştaki idareci, adil müşfik olmalı.
Vatan Millet Sakarya, palavra atmamalı.

Kurtuluş Hakk yolunda, ancak inanmak ile.
Memleketi severek, doğru çalışmak ile.
Hakkına razı olup, adil davranmak ile.
Sevgiyle saygı ile, özde birleşmek ile.

Türkmendağlı bunları, tecrübenle söylersin.
Tefrika doğru değil, bölünmeyelim dersin.
Bu vatan hepimizin, bize düşen korumak.
Hak, adalet içinde, hep birlikte kalkınmak.