Üşüyorsun kuytu bir köşede, ayakların çıplak
Ürkek bakışlar kuşatmış etrafını
Titrek titrek, korkuyla atarken kalbin
İlk tanışıklığındır yağmurlu gecede
Söküp o yerden seni aldığında, meçhul adam
Ayak parmaklarını hissetmez, bakışlardan uzak
Korku yerine, umutla atar artık kalbin
Bir gizin içine sürüklerken
Tek çareydi o an kurtuluşun
Belki de doğruluğunu sorgulamaya gerek duymadın
Bilinmezliğin içinde, adını bile sormadın
Sorsaydın da verecek cevap yoktu meçhul adamda
O’nun ellerine terkettin ellerini
İçgüdüyle, hesapsızca sıcaklığını hissettin
Yağmur damlalarından sıyrılarak kaçış
Zor anından değildi
Hep bu anı beklediğin hayalinin
Gerçekliğiyle karşılaştığından olsa gerek
Sığınmandır ona
Sen ve o, artık yalnız değilsiniz
İki yalnız bir bütün vucut olarak kayıp gitti
Yağmurlı bir Ankara gecesi, ıssız sokaklara.....



baran...