GERÇEKYine o yüzsüz gecelerden biri Yoksun kaldı ışıktan odam Karanlığı yokladım temkinli bir bakışla Farketmedim, Kapalıymış gözlerim Düştüm karmaşık bir düşün bağrına, Yorgunluğumu salıvermeden bedenimden Zaman, koşturup dururken, Bir yanımdan bir yanıma Beklenmezliğine büründü utanarak Bırakıp kaçtı karşımda seni Bir gülücük yapışmış yanaklarına, Öylece duruyordun sessiz sessiz Süzüyordum çehreni titrek gözlerle Yoğun bir heyecan belirmişti içimde Ansızın dalıp gittin bir boşluğa Ani bir hüzün sardı beni önce Sonra yarıp geçmek istedim karanlığı Aydınlıkla karşılaştım birden Güneş bana bakıyor, Duvarlarımda geziniyordu yansımaları Anladım ki beni çağırıyordu gerçek Bir demet yalnızlık daha bıraktı avuçlarıma Doğruldum, azme bürünmüş nemli bir vücutla Her zaman ki gibi sen vardın ufkumda Yok olmak nafile Kötü değil sensizlik kadar, Ufkuma giden yolda |
Yok olmak nafile
Kötü değil sensizlik kadar,
Ufkuma giden yolda
güzel bir final ve gfüzel bir şiir okudum elinize sağlık . yalnız fon şiiri yansıtmıyor.. selam ve başarı dileklerimle.