küçük dünyamda yaşıyordum tek başına
bir gün sen çıkıverdin karşıma
yüreğime bir ateş düştü yanıyordum
o günden sonra uyku haram oldu gözlerime
köhne bir odada tek başıma kalıyordum
duvarımda yüzünün gözlerinin yansıması belirdi
sabaha kadar seni düşünüp seyrediyordum.
her sabah seni gördüğüm köşede bekliyordum
sen geçerken başımı öne eğip
belli etmeden sana bakıyordum
kalbim duracakmış gibi atıyor
dilim dolanıyor konuşamıyordum
cesaret edemiyordum yaklaşmaya
belki yarın deyip dönüyordum köhne odama
aylar sürdü bu böyle
her geçen gün harlandı ateşin yüreğimde
her sabah olduğu gibi çıktım evdenaynı köşeye
bekledim orda saatlerce
acaba dedim hastamı gitmeyecekmi işe
akşam çöktü merakla döndüm geriye
o gece hayatımın en uzun gecesiydi
yelkovanla akrep durmuştu sanki
zaman geçmek bilmiyor sabah olmuyordu
duvardaki yansımana bakıp düşünüp durdum
işte gün aydınlandı sabah oldu
koşarak geldim aynı köşeye
geçmedin yine merakım büyüdü içimde
vazgeçmiycem bekliycem dedim kendi kendime
öğle oldu bir grup insan yaklaşıyordu köşeye
ellerinde bir tabut ağıtlar yakıyorlardı
en önde bir resimle yürüyordu kadın ağlayarak
köşeye geldiklerinde.....
dünya durdu,gökyüzü karardı.binalar üstüme yıkıldı...
dizlerimin bağı çözüldü yıkıldım o köşede
gözlerim durmaksızın gözyaşı akıtıyor
yüreğim kalbim kan ağlıyordu
hergün beklediğim bir tabutta geçiyordu köşeden
ilk defa baktım resimdeki gözlerine çekinmeden
hergün onu beklediğimi bilmeden...
ölesiye sevdiğimi söyleyemeden...
gidiyordu hergün geçtiği köşeden
ve ben bir daha hiç ama hiç ayrılmadım onu gördüğüm beklediğim köşeden..