anlasana
yaşamıyorum
nefes almak mümkün değil yokluğuna
dünya yıkıldı altında kaldım
kalkmıyor elim kolum
sonumu bekliyorum yokluğunda
manasız yaşamakları tüketiyorum
hayatı griye boyadım tualimde
şarkıları bile götürmüşsün giderken
akşamüzerilerine saklamışsın ayak seslerini
senden sonra bir yağmur başladı ki
sorma
gözlerim de bildik bütün bulutlar
ağlamak sanma
ağlamak değil bu gözyaşı olmak yokluğuna

anlasana
ışıkları söndü içimin
çocuklarım lunaparksız
annelere vuslat türküleri de üretemiyorum
bire düştü mevsimlerim
herkesin haftası yedi gün
benimki gittiğin o bir gün
orda kalakaldım işte.
ne bir adım gidebildim kendimden
ne sana gelebildi tükenmişliğim.
selamım sustu merhabam öldü
boyasız duvar gibiyim
eksik işte tuğllarım
eksiğim işte sensiz hayata
hayata ve sana

anlasana
neyim varsa götürmüşsün giderken
kalbimi değil sadece
hayat ipimi koparmışsın
sustu şiirlerim bak
şarkılarım ağlamıyor bile
ve aynaya düşmüyor yüzüm
bir fotoğrafta unutulmuş tebessüm gibiyim
üşümüş ıslak ürkek
ve sorularımı geri vermiyor
esiri olduğum cevaplar
anlasana çaresizim yokluğuna
gelemiyorum sana
varamıyorum kapılarına
yanaşamadım duvarlarına
anlasana
yaşayamadım
sana