Yar…
Her ne vakit
Halimde bir yorgunluk
Hissetsem, başımı dizine koyup
Saçlarımı okşayan annemi hatırlardım

Çaresizliğimde
Çocukluk düşlerimde
Hep o vardı Mürvet’iyle hamiyetini
Salarak en yılgın hallerimde yakındı

Yemez
Yedirir sabreder
Hiç nedamet etmezdi
Oysaki kendi halinden
Akseden bir garipliği gün gibi aşikârdı

Ne vakit olsa
Fevkalade susadığımda annem
Çocukluğuma tebessüm
Ederek hususen özediği ayranı getirirdi

İhsan
Sahibiydi
Fakirliğin çarkından geçmiş
Fevkalade bir hal ehli idi
Kanaat onun için adeta hazzı rehberdi

Hoş
Bir saflığı vardı
Kim ne söylerse inanan
Bir candı, halimin fakirliğine
Rağmen iftihar eden, güzide latif nidaydı

Refikamdan
Her zaman hoşnuttu
Efradımdan fevkalade memnundu
Hizmet adına her ne varsa
Ziyadesiyle sarf edilen bir nazardı

Nihayetinde
Anamdı, varlığımın
Banisi, şefkatin aynasıydı
Kendi halince nizam eden
Ve bazen de nasihate tevessül edendi

Yaşamak
Adına güvendi
Haz babında fevkalade
Renkliydi muhabbet için şevkti,
Marazlığı asla sevmeyen suhuletli güzeldi

Beş günlükken
Annesini kaybeden ve üç anneyi
Bilen cefa adına her ne varsa
Harman ederek halinde zenginleşendi

Mustafa Cilasun