GÜNEŞ DAĞLARIN ARDINA GİZLENİNCE
Gece gözlerine bakardı
maviydi giydiği vakit geç olunca gözlerinden uyku akardı o uykuya yatmaz sanki uyku ona yatardı beynine saplanırdı gece göz kapakları düşünce Saçları yer yer sarıydı genelde siyah akşam yattığı gibi kalkmazdı sabah yüzü umuttu yer yer genelde keder azını bir yana çoğunu öbür yana tarardı saçlarının düşürdüğü düşündüğünden çoktu avuçlarının Her akşam şiir soyardı hüzne çocukluk aşkıydı hüzün hüzün için sevdi kimi sevdiyse kimden ne çektiyse hüzün için Mutlulukla aldatmadı hüznü asla mutluluğa hiç aşk şiiri yazmadı meselâ ağlamak isterdi bakıp hüznün gözüne sarılıp ağlamak isterdi şiir soyardı hep hüzne beynine saplanırdı gece güneş dağların ardına gizlenince |