Kökü ırmağa tutunmuş
Gönlü isterse dokunur
Titreyen sularına
Bir dokunur bir çekilir
Dokunmalar sızlar parmak uçlarında
Yaprakların sitemi giden sulara
Su dargın kalan ağaca
Uyanmalar yalnızlığa
Ay ışığı soğuk, gün ışığı karanlık
Solarken yeşilleri yüreğinde tipi sesi
Her dokunan kanatıyor
Üşüyor gözlerinde renkler
Kar beyazı kan beyazı …
Kavuşmalar yok gibi
Buluşmalar düş kadar
Acıtıyor eksik parçalar
Bir yerde bir şey unutulmuş belli ki
Bir dokunan olmuş zamana sanki
Ya da unutmuş dokunmayı
Ağaç mı zamansız uzatan kollarını
Irmak mı yanlış zamanda coşan
Yanlış mevsimlerin sevdası
Ardında kaldı yüreği gidenin,
Gözyaşları besler yalnızlığını
Geride kalan suya saldı sevincini rengini her şeyini
Kolları kırık, yeşili yitik, kuru yalnızlık…

Aylin-K.T