OYUN
Öylesine içten ve öylesine samimi yaşardık ki
Kurduğumuz oyunun dünyasında çocukken Birimiz baba olurdu birimiz anne Ve öyle çok ağlardık ki kolu kırılan çamurdan çocuğumuza Plastik kamyonumla kum taşımaya giderdim İki adım öteye, tekeri kırılır ağlardım Ekmek peşinde koşan babaydım ya Çocuk yüreği işte, oyuna hasret Ve yıllar sonra koskoca insanlarız Evlenmişiz, çoluk çocuğa karışmışız Sevmişiz, büyük aşklar yaşamış ve ayrılmışız Kaderin cilvesi işte bir yerde karşılaşmışız İki yürekte acı çekmekte, huzuru yok Ruhlar travmada, gözler ağlamaklı Gönüller sevgiye hasret Cam üstünde birbirine akan su damlalarıyız Kirli miyiz, zehirli miyiz, temiz miyiz düşünmeyiz Gözlerin bakıştığı yüreklerin birleştiği noktada Tek vücut, tek ruh, tek yürek olur bütünleşiriz Ve hayat denen bir oyunun içindeyiz ikimiz Ben kör kütük âşık sen iyi niyetli Ama ikimizde mutlu ve heyecanlı Ne kadar sürecek bu oyun bilmiyorum Ve öyle bir an gelecek ki ceylan gözlüm Yüreğinden atamadıkların çağıracaklar seni Sen evine gideceksin belki de istemeyerek Ve ben seni bekliyor olacağım Yarım kalan oyunun ortasında 25.11.2008/Samsun İbrahim COŞAR |