Öylesine içten ve öylesine samimi yaşardık ki
Kurduğumuz oyunun dünyasında çocukken
Birimiz baba olurdu birimiz anne
Ve öyle çok ağlardık ki kolu kırılan çamurdan çocuğumuza
Plastik kamyonumla kum taşımaya giderdim
İki adım öteye, tekeri kırılır ağlardım
Ekmek peşinde koşan babaydım ya
Çocuk yüreği işte, oyuna hasret

Ve yıllar sonra koskoca insanlarız
Evlenmişiz, çoluk çocuğa karışmışız
Sevmişiz, büyük aşklar yaşamış ve ayrılmışız
Kaderin cilvesi işte bir yerde karşılaşmışız
İki yürekte acı çekmekte, huzuru yok
Ruhlar travmada, gözler ağlamaklı
Gönüller sevgiye hasret

Cam üstünde birbirine akan su damlalarıyız
Kirli miyiz, zehirli miyiz, temiz miyiz düşünmeyiz
Gözlerin bakıştığı yüreklerin birleştiği noktada
Tek vücut, tek ruh, tek yürek olur bütünleşiriz
Ve hayat denen bir oyunun içindeyiz ikimiz
Ben kör kütük âşık sen iyi niyetli
Ama ikimizde mutlu ve heyecanlı
Ne kadar sürecek bu oyun bilmiyorum
Ve öyle bir an gelecek ki ceylan gözlüm
Yüreğinden atamadıkların çağıracaklar seni
Sen evine gideceksin belki de istemeyerek
Ve ben seni bekliyor olacağım
Yarım kalan oyunun ortasında

25.11.2008/Samsun

İbrahim COŞAR