Şiiriniz bana Ömer Hayyamın bir dörtlüğünü hatırlattı:

Bu kubbe altındaki bin bir belayı gör
Dostlar gideli boşalan dünyayı gör
Tek soluk yitirme kendini bilmeden
Bırak yarını, dünü, yaşadığın anı gör


İnsanın en büyük dostu Allahtır, O zaten affedicidir.
Sonra insan kendi ile dost olmalı. Kendine dost olan insanın dostları da kuvvetlidir, faydalıdır. Gercek dostlar dır bunlar, zehir versen içenlerden. Hatalar işlesen bile, nazik bir şekilde uyaranlardan. Tıpkı bu şiir gibi nezaketini kaybetmeden.

Dostun affetmesi için yalvarmaya gerek kalmaz, ama gelin görün ki, bir de bu şiiri okuyan dost acaba ne yapar ?
Ben affetmeyi bırakın, utanırdım bile kendimden, gözlerim den yaşlar akıtmaya yeterdi bu şiir:

Silip atma beni bir tek kalemde
Sen varsan varım ben bu alemde
Bırakma ruhumu sensiz elemde
Affına mazhar et gel ey beni dost

Ne güzel bir dostluktur bu, böyle bir söze hangi vicdan taş kesilir ?

Bütünü ile şiir gibi şiir di...

Efendim yüce kaleminizi ayakta alkışlıyorum, sağlam yüreğiniz dert görmesin.

Sağlıcakla kalın.