Sanmasın ki suskunluğum unuttuğumdan
Her yeni gün seni doğurur ufuk solumdan
İnsan nasıl vazgeçer, en güzel huyundan
Bildiğinden eminim; en güzel huy onda.
​
Kâinatı parmağında oynatır.
Güneş söner bakışıyla, ay kararır.
Yıldızları gökyüzünden saklatır,
Siyahın özü gözlerinde sır.
​
Demlendiğim geceler hürmet eder ona
Yediğim, içtiğim herşeyin içinde o var
Ne eksik, ne fazlası geçmez boğazımdan
Bu ara yutkunamaz oldum hayrola?
​
Kelimeler kifayetsiz kaldığından,
Ne söylesem düşmeyecek gardın var.
Sol yanımda sönmeyecek yangınlar
Mecnun bir aşık bıraktın ardında.
​
Gururla taşıyorum bu namı
Ey dildar ulaşmazmı kelamım
Razı oldum kudretine narın
Gül yüzünü görmek tek meramım.
​
Herşey sana varmak pahasına
Hayat bu, en sevdiğinle sınar
Fırtınalar, seller dahası var
Vazgeçmek istedim belki ara sıra.
​
İrademin özgürlüğü kalemimde
O da muzdaripdir vehmimden
Seni azad etsem bile kendimden
Adın geçen her satıra amin der.
​
Çıktığım bu yol elbet sende bitecek
Ansızın karşına düşeceğim bir gece
Beklemekten yoruldum başka çare yok
Ben gelmezsem üstüme ağırlık çökecek.
​
Bu ağırlık hariç herşeyi taşırım
Sana gelemiyorsam kes gövdemden başımı
Gündüz güneş, geceme eşlik eder ay ışığı
Aç, susuz geliyorum hepsine alışığım.
​
Sağlığımla sınandağım bir dönemdeyim
Buna rağmen yolundayım bilen bilir
Halimden yadırgamasın gören beni
Her karanlığın ardından fecir gelir.