ve insan sonunda şunu anlar. ölüm mesele değildir. asıl mesele hayattayken kaç kez eksildiğindir. kaç kez susmayı seçtiğindir. kaç kez bana dokunmaz deyip başkasının acısına sırt döndüğündür.

bazı yazılar bu yüzden okunmaz. taşınır. bir ağırlık gibi. bir utanç gibi. bir emanet gibi.

bu çağda temiz kalmak mümkün değil belki.
ama kirlenmeyi reddetmek hâlâ mümkündür.

eyvallah

sene 2010…
çok sevdiğim nurhan doğrul (berişah) ydnğemin sesiyle açıldı ilk kapı. bir davet değildi bu yalnızca; kelimelerin içeri buyur ettiği bir eşikti. edebiyatdefteri denen o uzun, sabırsız, biraz da kaderli yolculuk orada başladı. ben girdim. çıktım. geri döndüm. sonra yine gittim. çünkü bazı yerler insana bir kez değil, defalarca çağrı yapar.

ilk gelişimde edebiyatın eşiğinde duran bir öğrenciydim, aynı anda öğretmen olmanın mahcubiyetini taşıyan. kelimelerle aram henüz toydu ama hevesliydi. sonra istanbul üniversitesi fen edebiyat fakültesi’nde tarih okudum; zamanın tozunu, insanın hatasını, medeniyetlerin suskunluğunu öğrendim. gittim geldim. yol uzadı, ben değiştim. bir daha döndüğümde yine aynı fakültenin bu kez eski çağ dilleri hititoloji koridorlarında yürüdüm; taşın diliyle, kil tabletlerin hafızasıyla tanıştım. kelimelerin sadece söylenmediğini, kazıldığını fark ettim.

sonra yine gittim. bu kez ankara üniversitesi sağlık bilimleri fakültesi sosyal hizmetler… insanın yarasına yaklaşmayı, suskunluğuna temas etmeyi öğrendim. akademi değişti, şehir değişti, ben değiştim. ama her dönüşümde içimde bir şey daha yerli yerine oturdu.

şimdi aklımda yine bir gidiş var. belki ingiliz dili ve edebiyatı. belki başka bir kapı. bilmiyorum. bildiğim tek şey şu: her gidişim bir kaçış olmadı hiç. her seferinde bir şeyler alıp geldim. kelime, bilgi, yara, sevinç, eksiklik. hepsi bana ait. ve bu bitmeyen gelip gitmeler, bu tamamlanmamış yolculuk, beni garip bir şekilde mutlu ediyor. çünkü ben durarak değil, dönerek çoğalıyorum.


eyvallah