1
Yorum
3
Beğeni
0,0
Puan
38
Okunma
Yağmurun Dili
Gece uzadıkça
yağmurun dili keskinleşiyor.
Her damla,
“kal” demediğin bir vedaya dönüşüyor.
Çatılardan düşen sesler
bir tabut kapağı gibi ağır.
Uyumak istiyorum,
ama yağmur
uyanık kalmamı istiyor.
Gölgem duvara yaslanmış,
benden önce yorulmuş.
Yağmur onu bile
benden çekip alıyor.
Bir zamanlar “geçer” dediğim her şey
şimdi su olup geri dönüyor.
Yağmur,
unutmanın önünü tıkıyor.
Gecenin cebinde
ışık yok.
Sadece ıslak bir sessizlik
ve içime çöken pas.
Ellerim soğuk,
kalbim daha soğuk.
Yağmur ısıtmıyor,
alıştırıyor.
Sabaha çıkarsa bu gece
bil ki ben eksileceğim.
Çünkü bu yağmur
her yağdığında
benden bir parça götürüyor.
Ve yine sustum…
Yağmur dindiğinde bile
içimde yağmaya devam etti.
...Zeynep Saylan.....
Cevap Yaz