Otuz beş yıl geçti, bir kış sabahından,
O ilk "evet" sesi, kalpten kopan andan.
Aralık güneşi gibi, bazen gizli bazen parlak
Yolumuz hep birdi, el ele, kucak kucak.


Bir fidan diktik biz, sevgiyle suladık.
Kök saldı yuvamız, birlikte yoğrulduk.
Kâh zorlu rüzgarlar esti, kâh duruldu deniz.
Limanda hep huzur, sığınağımızdı izimiz.


Saçlara düşen aklar, biriktirdiğimiz anı,
Her bir çizgi, yaşanmış aşkın kanıtı.
Yıllar geçse de üstünden, o ilk heyecan durur,
Gözümdeki ışık sensin, ruhumdaki huzur.


Ne servet ne de mal, en büyük zenginliğimiz,
Sessiz bakışlarda gizli, o en derin güvenimiz.
Hâlâ ilk günkü gibi, kalbim sana çarpar,
Ömrümün en güzel yanı, her an yanımda var.


Bu gün 16 Aralık, Otuz beşinci bahar.
Dileğimdir Tanrı’dan, sevdamız sonsuza kadar sürer.
Nice yıllara can eşim, yoldaşım, sırdaşım.
Seninle tamamlandım ben, iyi ki varsın aşkım.


Nevzat Kökçak