(Denemedir)

Bir zaman bahçemde çiçek açsın istedim,
Hangisi olursa olsun...
O kadar içten istediğim halde
Çiçeklerim, ya soldu ,
Ya da ,hiçbiri tutmadı.
Elimde çiçeklerle gideyim ıstedim.
Benim çiçeklerimle;
Olacağı da yok anlaşılan.
İstedim ki ben olayım karşılanan,
Anladım ki,
Ben olmuşum hep kaşınan.
Bir umut beliriyor içimde,
Her karşılaştığımız da...
Günler ,aylar geçti.
Hastanın doktorunu beklediği gibi,
Bin bir umutla bekledim...
Razıydım ,çiçekçi den aldığım çiçeklerle gitmeye;
Sevdiğim hep ben den kaçtı.
Yıllar geçti,
O da benim gibi evlenmiş ,
Galiba boşanmış da...
Bir zamanlar sevdiğimi sandığım kadın,
Yıllar dan sonra duydum ki benden hoşlanıyormuş.
Artık bahçemiz de diktiğimiz çiçeklerin
Hepsi tuttu,hepsi açtı.
Acaba ben diktiğim için mi?
Yoksa ,sevdiğimle diktiğimizden mi?
Ne den bilmiyorum,ama;
Benim göğsümde de başka bir çiçek açtı.
Artık unuttum geçmişi,
Ne demişler;
Bu iş nasip işi.

Kamil Erbil