Gök yeleli atlar koşar, Altay’dan vatan çağırır,
Tarih yazar, demir döver, Ergenekon yeniden canlandırır.
Metehan’dan Turan’a dek, yolumuzdur bu büyük iz,
Birdir Türk’ün kutlu yurdu, kalpte sönmeyen bir köz.
Hazar’dan Karadeniz’e uzanır büyük bir göç,
Beş bin yılı aşkın yeminle, parçalanmaz bu tek güç.

𐰏𐰜 𐰘𐰀𐰠𐰠𐰃 𐰀𐱃𐰞𐰀𐰺 𐰸𐰆𐱁𐰀𐰺, 𐰀𐰡𐰖’𐰑𐰀𐰣 𐰉𐰀𐱃𐰣 𐰲𐰀𐰍𐰃𐰺𐰺,
𐱃𐰀𐰼𐰃𐰚 𐰖𐰀𐰔𐰺, 𐰓𐰀𐰢𐰃𐰼 𐰓𐰇𐰋𐰀𐰼, 𐰀𐰼𐰏𐰀𐰤𐰸𐰆𐰣 𐰘𐰀𐰤𐰃𐰓𐰀𐰤 𐰲𐰀𐰣𐰞𐰀𐰦𐰃𐰺𐰺.
𐰢𐰀𐱅𐰚𐰣’𐰑𐰀𐰣 𐱃𐰆𐰺𐰀𐰣’𐰀 𐰓𐰀𐰚 𐰖𐰆𐰞𐰢𐰔𐰑𐰆𐰺 𐰉𐰆 𐰋𐰇𐰘𐰜 𐰃𐰔,
𐰋𐰃𐰼𐰓𐰃𐰼 𐱅𐰇𐰼𐰜’𐰇𐰤 𐰸𐰆𐱃𐰞𐰆 𐰖𐰆𐰺𐰑𐰆, 𐰴𐰀𐰞𐰯𐱅𐰀 𐰾𐰇𐰤𐰢𐰀𐰘𐰤 𐰋𐰃𐰼 𐰚𐰇𐰔.
𐰴𐰀𐰔𐰺’𐰑𐰀𐰣 𐰴𐰀𐰺𐰓𐰤𐰃𐰔’𐰀 𐰆𐰔𐰀𐰣𐰃𐰺 𐰋𐰇𐰘𐰜 𐰋𐰃𐰼 𐰏𐰇𐰲,
𐰋𐰀𐱁 𐰋𐰃𐰤 𐰖𐰃𐰞𐰞𐰃 𐰀𐱁𐰶𐰃𐰣 𐰘𐰀𐰢𐰃𐰤𐰠𐰀, 𐰯𐰀𐰺𐰲𐰀𐰞𐰣𐰢𐰀𐰔 𐰉𐰆 𐱅𐰀𐰚 𐰏𐰇𐰲.

Hey! Kazak, Kırgız, Özbek, Türkmen, Azeri, Uygur eri,
Aynı kandan, aynı dilden, Turan’dır kutlu yeri.
Yabancı ellerde kalan, o bayraklar, o il yurtlar,
Unutulmaz! Ruhumuzda, Kızılelmalı kurtlar.
Dönüp baksın düşmanlar, görsünler bu şanlı birliği,
Titresin yedi iklim, Türk Bodun’un erliği.

Kılıcımız keskin olsun, göğsümüz çelikten kalkan,
Kutlu ülkü peşinde, bir daha dirilsin o an.
Ne esaret, ne zulmet, ne de gayrılık yakışır,
Yaradan şahit olsun ki, bu sevda içten taşar.
Sancak tek, dil tek, töre tek, Tek Millet, Tek Turan!
Türk Budun, hür yaşayacak, sözümüz olsun ferman.

Yüreğimde bir yara var, adı Turan özlemi,
Ayrılıklar dağlar aşmış, dinmez acının demi.
Farklı coğrafyalarda hep, aynı Yusuf’un sesi,
Hasretle yanan cana, kardeşliğin son nefesi.
Hazar’ın dalgası vurur, Karabağ’ın taşına,
Ben de derim: "Ey Turan, gel artık bu başıma!"

Oğuz’un torunlarıyız, gönlümüz tek bir ocak,
Soyumuz bir, yolumuz bir, ne durur bu kucak?
Ah! Kaç asır geçti böyle, ayrı düştü illerimiz,
Gönül gözüyle bakarız, silinmez dertlerimiz.
Bir el verelim dostlar, kopmasın bu ince bağ,
Yıldız hilâlle buluşsun, yeniden çağlar açsın bu dağ.

Yeminimiz var bizim, Türk’üz, sonsuzadek hürüz biz,
Töreye bağlı kalırız, Tanrı Dağı’ndan izimiz.
Ne yorgunluk biliriz, ne de imkansız kelimesi,
Türkçe konuşur her rüzgar, dindirir kalpteki sesi.
Bu sevda biter mi hiç, bu büyük ülkü ölür mü?
Turan doğacak elbet, güneş yeniden görülür mü!