Bu dizeler, insanın gökyüzüne ve doğaya bakarken, en derin aşkı aslında Rahmânî bir hakikatte araması gerektiğini hatırlatıyor...

Şiir, hem bir uyarı hem de bir içsel davet taşıyor; Bre diye seslenirken, dışarıda aradığı aşkın aslında kainatın düzeninde, toprağın ve gökyüzünün sadakatinde, en masum canlıların varlığında bulunduğunu işaret ediyor.

Şiir, insanın çoğu zaman gözünün önündeki mucizeleri fark edemediğini hatırlatıyor. “Topraktan geldik, toprağa gideceğiz” dizeleriyle hayatın geçiciliği ve ruhun bedene olan geçici bağlılığı vurgulanıyor.

Mavi ve beyaz imgeleri, hem saf bir ruhaniyet hem de ilahi rahmetin damlaları gibi, duygusallığı güçlendiriyor.

Kısaca, bu şiir ruhu hem uyarıyor hem de yumuşak bir şekilde aşkın gerçek kaynağına yönlendiriyor; bir tür içsel açılım ve gözleri açan bir farkındalık hissi veriyor.

Görsel uyumsuz olmuş...

Güzeldi , yüreğiniz vâr olsun.