Sessizce geldin…

Bir dudak yakınlığında durdun önce,
Sanki bir adım daha atsaydın, kalbim duyulacaktı.
Elimi tuttun; parmaklarındaki titrek sıcaklık
Sanki içimde yıllardır unuttuğum bir kapıyı araladı.
Bir buse kondurdun dudağıma,
O kısacık temas, bir ömrü sarsacak kadar güçlüydü.
Nefesin bende kaldı, kokun tenime sindi;
İmkânsızımdın…
Dokunsam da hep yarım kalacak bir mucize gibiydin.
Benimleydin o an.
Gözlerine baktığımda,
Gökyüzünün içinden geçen bir beyaz bulut gibi hafifledim.
Sanki uzun zamandır kayıp olan bir yanımı
O gözlerin geri veriyordu bana.
Bulutların arasında yürür gibi hissettim,
Ayaklarım yere değmiyordu,
Gerçek ile hayalin sınırı eriyordu.
Elin elimdeydi.
Kuşların sabah telaşındaki o hafiflik
Avuçlarımın içinden göğsüme doluyordu.
Uçuyordum…
Ben mi seni taşıyordum,
Yoksa sen mi beni göklere çekiyordun,
Ayırt edemediğim bir sarhoşluk vardı her bakışında.
Ben sende beni yaşadım.
Sana yaslanınca kendi nefesimi bile daha doğru duydum.
Belki de ilk kez birine güvenmenin nasıl bir şey olduğunu
Sen gösterdin bana.
Ama aynı anda öğrendim:
Sevincin içinde her zaman bir gölge saklanırmış,
En parlak anın ardında bile bir ayrılığın tohumu dururmuş.
Zaman geçti…
Avuçlarımda bıraktığın sıcaklık bir süre daha yaşadı,
Sonra ağır ağır acıya dönüştü.
Öptüğün yerde bir iz vardı önce,
Sonra o iz derinleşti, sızladı, kanadı.
Sanki dokunuşundan kalan her anı
Bir bıçak ucu gibi dolaşıyordu içimde.
Şimdi biliyorum…
Ben seni sevdikçe
Kendimi biraz daha eksiltmişim.
Sana yaklaşmak isterken
Kendi kalbimin kapılarını dışarıya açık bırakmışım.
Sen gidince rüzgâr bile oradan içeri daha sert giriyor artık.
Her nefeste tenimde kalmış kokunu duyuyorum,
Ama o koku, soldukça daha çok yakıyor içimi.
Ben sende beni bulmuştum,
Ama sonunda yine sende kaybettim kendimi.
Bu acı sessiz;
Tıpkı geldiğin günkü gibi…
Bir dudak yakınlığında başlayan
Ve bir ömür uzaklığında biten bir hikâyenin içindeyim .

....zeynep saylan.....