Sabır taşım çatladı
Ağlamaya derman mı kaldı
Hayatın son damlaları akarken yüreğime
Bir damla gözyaşı kalakaldı kirpiğimim üstünde
Bu dünyayı yıkasım geliyor
Bütün insanlara sövesim geliyor
Bavulumu hazırladım
Bir sonsuzluğun yolculuğuna çıkıyorum
Denizleri aşmaya
Dağları yıkmaya
Bu sevdayı yüreğimden atmaya koşuyorum
Arzu çiçeklerim solarken
Ben beni mahşer yerinde ararken
Anladım ki bir kendi kalıyormuş insana
Onu da bulabilmek
Benliği bedene katabilmeyi düşlemek
Bile meğer ne zormuş
Yalnızlığın hınzır uğultusuna
Apansız uyanınca anladım
Gözlerimdeki çapakmış yaşam
Kimine göre güzel
Kimine göre de mide bulandıran
İşte
Bende o çapakla bakıyorum kahpe dünyaya
Görmek istediklerim
Bunlar değildi ama
Küçük yaşta ağlar oldum
Soğuktan titrerken bedenim,
Anladım hayatın boz bulanık cilvesini