Demir kapılar açılınca değil
Senin adını içimden geçirdiğim anda başlar sabahım.
Geceler koğuşun taş duvarında çoğalır
Bir karanlık olur bir umut olur
Senden gelen tek bir haberle aydınlanır.

Ben burada milletimin yoksulluğunu düşünürken
Kaderimizi örten sisin içinde en parlak ışık sensin.
Bir halkın çektiği acı bir sevdanın çektiği özlem
Aynı yaradan akar aslında
Biri yurdu büyütür biri kalbi.

Görüş gününe saatler kala
Kendimi değil seni düzeltirim içimde
Saçlarını rüzgar taramış gibi
Gözlerinde bir memleket sabrı
Dudaklarında dayan diyen bir gelecek.

Demirler paslanır yazgım değişir
Ama senin adını yazdığım bu taş duvar değişmez.
Her harfini bir inat gibi oyarken
Bilirim
Aşk bazen en büyük özgürlüktür içeride.

Sen gelince camın öte yanından
Avuçlarım titrer
Dokunamaz ama değer sana.
Bir yandan ülkemin yüzünü görürüm sende
Bir yandan kendi yarınlarımı.

Cezaevinin soğuğu düşer omuzlarıma
Ama sesin o ince o tertemiz sesin
Tüm duvarları susturur.
Bir görüş dakikasında bile
Bir memleketi yeniden kurabilirim içimde.

Ve sen giderken
Ayak seslerin avluda yankılanır
Her adımın ardında bir boşluk kalır.
Ama bil
O boşluk bile sana emanettir
Geri döndüğünde tamamlanacak bir hikayedir.

Şimdi yine gece
Parmaklıkların gölgesi uzun
Ama ben senden aldığım sıcaklıkla
Karanlığı yeniyorum.

Umut sevgilim
Umut burada en çok senin yüzündür
Ve ben seni özlemenin
Bir insanı nasıl ayakta tuttuğunu öğrendim bugün.

Uğur Kağan