İçimde öyle bir sızı var ki kimse bakınca görmüyor
ama ben her gece o karanlık yerde kendimle yüzleşiyorum
sustumca büyüyen bir acı var içimde
kime anlatsam eksilirim gibi geliyor
o yüzden kendi içimde saklıyorum yarımı

Bir zamanlar elimde ışık vardı şimdi gölgemi taşıyorum
yürüdüğüm yollar uzadı kalbimin yükü ağırlaştı
rüzgar bile değse üşür oldum
kimsenin bilmediği bir yerimden kırıldım
kimsenin duyamadığı bir yerimden kanadım

Her yara kendi dilinde konuşur derler
benimkisi sessiz ama en derinden yakıyor
bazen aynaya bakıyorum yüzüm aynı
ama içimde yıllardır kapanmayan bir kapı var
her gece aralık kalıyor her sabah içimden biraz daha eksiliyor

Öğrendim artık
insan en çok söyleyemediklerinden yoruluyor
ve sessizlik bazen çığlık gibi
benim içimde hâlâ yankılanıyor

Şimdi sadece yürümeyi biliyorum
acımı koluma takıp kendi yolumda gidiyorum
çünkü sessiz kalan her yara
insanı olgunlaştırıyor
beni de böyle büyüttü işte

İçimde hâlâ sızlayan bir yer var
ne zamana karışıyor ne bana
ama artık biliyorum
bazı yaralar susar
bazı insanlar da susarak iyileşir

İsmail Gökkuş