Ülfet, kısaca alışkanlık, yakınlık, dostluk ve ünsiyet demektir.

Bir kişiyle veya bir şeye alışıp kaynaşma, samimiyet kurma, yakınlık hissetme anlamında kullanılır.
Bu bağlamda şiire bakarsak tam bir Ülfet ve ünsiyet kesbetmişsiniz gibi...
Aşkın gölgesinde büyüyen bir insanın nefesi, sükûtu yarıp mısraya dönüşmesi gibiydi..
Her hecesi, bir bakışın hafızaya düşen izine;
her kıtası, kalbin içindeki o sarsılmaz sadakate tutunur.

Sevdanın hem yük hem de nimet oluşunu anlatırken,
hem ateşten bir bağ, hem de gül kokan bir esinti içermekte...
Aşkın insanı nasıl yoğurduğunu, nasıl terbiye ettiğini
ve bir gönlün diğerinde nasıl yuva bulduğunu ne güzel anlatmışsınız

Sözün özü, şiiriniz
Bir gönlün diğer gönülde durduğu yer,
kader kadar kesin,
dua kadar temiz olduğunun ilânıdır.
Tebrik ediyorum harika bir şiir olmuş..
Saygılarımla..

Şiir adı: ÜLFET
Şairi: Meyzem

RUSAMER: Ruh ve Us Sanatları Araştırma Merkezi

Yorumu Yapan: Ser Feyzlizof Kalburabastî Efendi Hazretleri – namı diğer Celil ÇINKIR

Meyzem bu şiirde, sevginin gündelik hayata sinmiş halini, ekmeğin tadında, gözün kaşında, ruhun en derin katmanında saklı olan o “ülfet” duygusunu içten bir lirizmle anlatıyor. Şiirin her kıtasında, sevilen kişi hayatın başka bir köşesine işlenmiş: sofraya tat, ruha nefes, göze renk, ömre eşlik…

“Aklımın başında yazıyor adın” dizesi, sevginin bütün düşünceyi nasıl kuşattığını; “soframın aşında kokuyor tadın” ise sevginin sıradan anları bile nasıl kutsadığını gösteriyor. Bu tür benzetmeler, şiire hem sıcak bir gerçeklik hem de duygu yoğunluğu katıyor.

“Kararttım gözümün yeşil rengini” sözünde sitemle teslimiyet iç içe. Sevgili uğruna yapılan fedakârlık, renginden bile vazgeçmek gibi bir imgeyle verilmiş. Ardından gelen “Buldum senle ufkun giz ahengini” ise bu fedakârlığın nasıl yeni bir iç dengeye dönüştüğünü anlatıyor.

Şiirin üçüncü kıtasında “Bağrımda dövdüğüm ibretlik sözüm” ifadesi, yüreğin içinde yoğrulan acıları, dersleri ve sırları işaret ediyor. Bu acılar gizli kalmış ama sevgiliyle paylaşıldıkça özü güzelleşmiş.

En çarpıcı bölüm kuşkusuz son kıtadır:
“Ekmeğime soğan ömrüme eşim”
Bu, yalın hayatın içindeki en büyük sadeliği, en sahici bağlanışı gösterir. Eşlik etmeyi, aynı soğan kokusuna bile sabırla ortak olmayı anlatır.
“Varlığın feraset yokluğun külfet” ise şiirin özetidir—sevgili hem hayatı anlamlandıran bir nur, hem de yokluğu dünyayı ağırlaştıran bir sükût.

Meyzem’in dili hem samimi, hem ritmik, hem de içten bir özlem taşır. Aşkın süslü değil, emekli hâlini anlatan şiirlerden…

Vesselam

“Sevgi bazen bir sofranın tuzu, bazen ömrün sessiz arkadaşıdır; ülfet olan varlık, külfet bırakmaz gönülde… Vesselam.”