Bütün şehir derdime yansın,
bugün bir kere daha “kaybetti” desinler.
olsun… kaybettim, alışkınım zaten.
her seferinde biraz daha eksildim,
her seferinde biraz daha ben olmaktan vazgeçtim.

sen bilmezsin…
bir insanın kendi kalbinde boğulması ne demek,
her sabah aynı acıyla uyanıp,
aynı duvarlara sessizce çarpması ne demek,
sen bilmezsin.

ben artık siyah beyazım,
rengimi senden sonra yitirdim.
çiçeklerimi söndürdüler,
gözlerimden güneşi aldılar.
bir zamanlar ellerimle suladığım umutlar,
şimdi kendi ellerimle gömdüğüm sessizliklerim oldu.

benim çiçeklerim gün görmüyor artık,
çünkü sen giderken ışığı da götürdün.
benim çiçeklerimi öldürdüler,
ama bilmezsin sen,
onlar aslında beni öldürdüler.

şimdi şehir sessiz, ben sessizim,
tek ses, içimde kırılan ben.
ne ağlayabiliyorum, ne susabiliyorum,
arada kalmış bir yara gibiyim;
kapanmayan, ama her gün kanayan.

belki bir gün duyarsın,
bir rüzgarın içinde ismim geçer,
bir şarkının orta yerinde acım dokunur sana,
ama işte o zaman da geç olur…
çünkü ben, çoktan bitmiş olurum.

ben sustum artık,
çünkü kelimeler bile yüz çevirdi benden.
anlatsam kime, dinletseydim kimi?
herkesin zamanı var gülmeye,
ama kimsenin vakti yok bir yüreği anlamaya.

bana “unut” dediler,
sanki aklımda kalan senmişsin gibi,
oysa sen, kalbimin içine kazındın.
unutsam da nefesim seni hatırlıyor,
susam da damarlarımda adın yankılanıyor.

ben artık geceyle konuşuyorum,
çünkü o bile senden daha sadık bana.
her karanlıkta senin gölgenle karşılaşıyorum,
ve her sabah, yokluğuna uyanıyorum.

ellerim üşüyor,
bir zamanlar senin sıcaklığını taşıyan ellerim…
şimdi bomboş, cansız, soğuk.
sen gittin ya,
ben de kendime küstüm,
gülmeyi unuttum, aynalara bile bakamıyorum artık.

bir insan nasıl ölmeden ölür,
ben de onu öğrendim senden sonra.
yaşamak, senin bıraktığın yerden devam etmiyor.
kalbim hâlâ o gün, o an, o cümlede takılı kaldı.
sen “bitti” dedin,
ben hâlâ orada yaşıyorum.

artık hiçbir dua tutmuyor,
hiçbir sabah doğmuyor içimde.
ve ben her gece aynı cümleyle bitiyorum:
“keşke hiç tanımasaydım seni.”

ben sustum, dünya sustu,
bir tek acım kaldı konuşan.
adın dudaklarımda değil artık,
çünkü her söylediğimde biraz daha kanıyorum.

sana kırgın değilim,
çünkü kırgınlık bile bir umut ister —
benim umudum bile öldü sende.

artık hiçbir şarkı seni anlatmıyor,
çünkü seninle giden sesimi de gömdüm ben.
gözlerim yanıyor, ama ağlayamıyorum;
yaş kalmadı, sadece yangın var içimde.

seninle bitmedi bu hikâye,
çünkü bittiği yerde ben kaldım.
bütün şehir bilsin artık,
ben seni değil,
senden kalan acıyı sevdim en çok.

ve şimdi,
karanlığa son defa fısıldıyorum:
beni unutanı, ben kalbimde diri diri gömdüm.