“Bitti… Bu son,” dedin.
Zaman durdu. Gündüz geceye karıştı.
Nasılım şimdi? Korkunç bir yalnızlık.
Uyku yok, rüya yok.
Konuşamıyorum, ağlayamıyorum.

Bir gün anlayacaksın.
Kollarını kopardıklarında,
Ayyaşa dönüp köşelerde süründüğünde…
Allaha sığınacaksın belki
Ama o bile seni affetmeyecek.

Seni yıkarken, Musalla taşında
Kirlerin akacak bir bir.
Vicdan mahkemesinde
Sorgu melekleri mezarı gömerken yargılayacak seni.

Bitirdik.
Söyleye söyleye bitirdik işte.
Her kelime biraz daha parçaladı içimi,
Her cümlen biraz daha yıktı bizi.

Hep derdin: “Sıkıntı yok…”
Ben de şimdi aynı şeyi diyorum:
Sıkıntı yok.
Herkes yoluna.

Artık beklemiyorum.
Sadece boşluk var,
Ve seninle yaşananların ağırlığı
Omuzlarımda kalacak.
_________________________________________
“Yaşanmışlıkları yazmak” - Ziyneti İ. Şiirleri