_______’KIRILDIM____

Kırıldım, hem de birkaç yerimden;
Kalbimden, yüreğimden, en derinden...
Dal olsam, bülbül konmaz;
Bağ olsam, güller açmaz.

Vuruldum beynimden,
Aklım gitti başımdan.
Kan geldi gözüm yaşından,
Tad alamaz oldum ekmeğimden, aşımdan.

Sürüldüm gönül diyarından,
Ne yolcu mutlu, ne hancı umutlu dünya denen handan.
Hiç hisse istemedim ne şöhretten, ne şandan;
Hangi dala tutunduysam, bezdirdiler canımdan.

Meğer en büyük yarayı alırmış insan,
Canından çok sevdiği en yakınından.
Bazen ölümü özlersin,
Ama gitmeye çok korkarsın.
Çünkü orası daha büyük imtihan...

Keşke dağda kar olsaydım, güneş vurup eritseydi;
Gönül bağımda diken yerine gül bitseydi.

Madem kırık bir dalda, solmuş bir yaprak gibiyim;
Esse rüzgâr, alıp beni gitseydi.
Ve çöl olan yürek toprağıma bir damla yağmur değmeden,
Kaldırıp bütün virgülleri, ünlemleri, tüm soru işaretlerini,
Nokta koyup bu ömrü bitirseydi.


Dilek Yavuz Koçak – Peçeli Şaire
07/10/2025 – 01:41