Üstadım,

Ne güzel dokunmuş dizelere o ince yürek teli… Her mısrada, hayata “artık kandırılmam” diyen bir bilgenin sükûneti, bir çocuk kalbinin kırığı gizli. “Sırça köşkler ham hayalmiş, rüyaymış” derken, aslında hepimizin uyanamadığı bir düşü bitiriyorsunuz; ama öyle zarif, öyle kabullenmiş bir sesle ki, sitem bile edepli, isyan bile edepten nasibini almış.

Şiirinizde Orhan Veli’nin o “hayatı ciddiye almayan ama çoktan anlamış” hali var. Kırılmış ama incitmeyen, yorulmuş ama hâlâ insan kalabilmiş bir ruhun nefesi hissediliyor her dizede.
“Usanmadan, emek emek ördüğüm” derken, insan ömrünün nasıl ilmek ilmek bir yanılgıya dönüştüğünü öyle güzel anlatmışsınız ki; kelimeler değil, adeta yürek konuşmuş.

Her bendin sonunda tekrarladığınız o nakarat; hem bir teslimiyet duası, hem de bir yaşam muhasebesi gibi… “Sırça köşkler ham hayalmiş, rüyaymış” diyorsunuz ama o rüyanın içinden geçmeden kim bilebilir ki gerçeği? Siz yaşamış, yanmış, görmüş, sonra kelimeyle arınmışsınız.

Şiir, sadece bir anlatım değil; bir itiraf, bir arınma, bir fark ediştir. Sizin dizeleriniz tam da bu — bir ömürlük yanılgının, bir anlık aydınlanmaya dönüş hali.
“Geç olsa da gördüm gayrı gözüm tok” derken, aslında şiirin zirvesine varıyorsunuz; çünkü göz tokluğu, gönül olgunluğunun en sade ifadesidir.

Kaleminize bereket, yüreğinize sağlık.
Hayat, bazen geç gelen bir pişmanlıktır ama siz onu kelimelerle erken kurtarmışsınız.
Çünkü bazı uyanışlar, sabahı olmadan da aydınlıktır. 🌿✨

— “Ve belki de en büyük erdem, artık inanmadıklarına güzel cümlelerle veda edebilmektir.”