Marmaris
Anadolu çocuğu
- Turuvalı Paris’e-
a-
Sahildeyim!.
mevsim sonbahar,aylardan eylül!..
bulutlar mavi gökte ince pembe bir tül
tanrıçalar tanrıçası kibele’ye;
aşk tanrıcası afrodites’in diyarı
marmaris,içmelerde ışıldayan!..
anadolu feyzi ile bereketli
ege’in bir sahilindeyim!..
Mutluyum!.. uzanmışım
sıcacık elenti altın kuma!..

b-
Güneşi alaca bulutlarla harmanladım
deniz ve ırmak sularını harmutladım
yıldızlarla balıkları birbirine kattım
açıp bağrımı denizin mavi meltemine;
sırtımı dayayıp mübarek anadolu toprağına;
yorgan edip göğün mavişini; dalıp yattım!..
insanoğlundan alıp tüm acıları,dertleri,ölümü
yeşilik fısıldayan dağlara,dilsiz gizemli taşlara sattım!...
biliyor ve kendi kendime gülüyorum!..Ama da attım!..


c-
Neredesin,nerede!..
ey helene’nin aşkı;yiğit hektorun kardeşi
has anadolu uşağı,aşığı turuvalı masum paris!..
ne şura,ne bura!. gönlümde ne Tokyo,ne Paris!..
burası bugüne bugün canımız,cananımız marmaris!..

Mustafa
Eski notlardan