Bir zamanlar
Bir çocuğun gülüşüyle başlardı sabah
Her taşın altında bir masal saklıydı
Şimdi sessizlik
Camın ardında bir gölge gibi bekliyor

Bir annenin duası sızıyor rüzgâra
Bir babanın ellerinde yorgunluk
Bir kuşun kanadında
Geç kalmış bir bahar

Ne çok şey unuttuk
Birbirimize dokunmadan yaşarken
Ne çok sevgiyi susturduk
Korkuların gürültüsünde

Oysa bir bakış
Bir kelime
Bir gül yaprağı kadar hafifti barış

Şimdi her şey biraz ağır
Gökyüzü bile soluyor bazen
Ve insanlar..
Birbirlerinin içinden geçiyor sessizce
Tanımadan, hissetmeden
Yalnızlıklarını birbirine bulaştırarak

Ve insanlar, çocuklar, kuşlar
Açar mıydı yine kanatlarını
Güneşin sarılarına
Gölgelere yenilmeden?

Belki bir umut filizlenirdi
Sessizce çatlayan topraklarda
Eğer öfkenin ateşiyle
Kurutulmasaydı ağaçlar, yollar
Ve kalbimizdeki göller
Uğuldayan bu rüzgârın hışmında
Büyüyebilirdi belki bir tebessüm
Gökyüzünün mavi sırlarında saklı

Ama şimdi
Sözsüz yaralar var içimizde
Her biri bir fısıltı gibi
Kayıp çocukluklar gibi
Bir bir düğümlenen
Nefeslerde saklanıyor
Sevgiyle buluşan her şeyin ardından
Birer yalnızlık çiçeği açıyor sessizce

Ah, kuşlar cıvıldardı eskiden
Ve Dünya
Onların sesleriyle daha canlıydı
Eğer öfke bulutları
Çökmeseydi göğsümüze
Belki hâlâ umutla çarpardı kalbimiz

Hala umut ediyoruz
Çünkü umut
Kırık bir aynadan yansıyan ışık gibi
Yine de bulur yolunu kalbimize
Ve belki bir gün
Ìnsanlar yeniden birbirine
Ìyi gelmeyi hatırlar

Bir gün belki
Yine yürürüz aynı yollardan
Rüzgâr saçlarımızı karıştırır
Gökyüzü yüzümüze
Eski bir dost gibi gülümser
Bir çocuk taş sektirir Denize
Her halka
Biraz daha büyür içimizdeki sessizlik
O taşın yankısında duyarız belki
Bir zamanlar kim olduğumuzu

Toprak biz unutsak da
Hatırlar adımlarımızı
Ağaçlar dal uçlarında
Hâlâ saklar sesimizi
Ve insanlar..
Yeniden birbirine döner belki
Bir selamla
Bir gülüşle
Bir “nasılsın”ın sıcaklığıyla
Başlar her şey



sevay