Gözlerimi tırmalayan floresan ışıklarını,
Her sabah “nasılsın?” diye sorup da
cevabımı duymayan hemşireleri,
İğne ucunda aradığım huzuru, cebime koydum,
Gidiyorum.

Yastığımda biriken geçmişin terini,
Sayamadığım uykusuz geceleri,
Bir umutla beklediğim özlemleri boşverdim
Gidiyorum.

Kendimi affedemediğim o anları,
Bir türlü gömülmeyen pişmanlıklarımı,
Mahvolmuş dünleri,yarınları sildim
Gidiyorum.

Ne kalmışsa geriye benden?
Birkaç kırık kalp, bir iki yarım dostluk,
Ve kimsenin duymadığı bir çığlık...
Onları da alıp
Gidiyorum.

Arkamdan bakmayan tek bir sima
Üstünde adım yazılmamış yatağa
Ve duvarda silik bir gölgeme
Elveda demeden
Gidiyorum.

Belki bir sabahın serinliğine,
Belki de karanlığın koynuna.
Ama ne olursa olsun —
Bu defa gerçekten
Gidiyorum.

Bir zamanlar sırtımda taşıdığım yükler
Belki biraz hafifler
Beni benden eden direnişler
Vaz geçtim sizden
Gidiyorum.

Geride kalanları affediyorum,
Kendimi affediyorum…


.
Mustafa Yaman
23 ekim 2025