Cevrimde dermanlar, kalmadı artık,
Dostumu dost sandım, insan yanılır.!
Aklım da başımda, olmadı artık,
Ben bana yandım, insan yanılır.!

Başıma gelenler, akıl yorğunu,
Yerine gelmeyen, yaşam kurğumu,
Poyraz gibi esen, nefes algımı,
Nedir nerde kaldım, insan yanılır.!

Yangında dumanım, her zaman tüter,
Kâh düşerim, kah derim ki, yeter,
Mecnun’dur, Leylâ’nın, peşinden gider,
Bunu böyle bildim, insan yanılır.!

Kör dügüm yaşamda, rehberim yok,
Kendi kendime, çorap ördüm ben çok.
Kendime boş verdim, âlem her şey hak,
Hesab kitap yapdım, insan yanılır.!

Şifasın zehirden, alanı gördüm,
Genç vucut, kör gözler, neleri sordum,
Aynaya bakmayan, insanı saydım,
Kendim haklı gördüm, insan yanılır.!

Merd ile namert, aynı köfedeler,
Boş gezenle, boş kalfa, iş bilenler
Batıldır inançlar, bozuk düzenler,
Ben cürümüm aldım, insan yanılır.!

Miadı yanandır dumansız ocak,
Çok şeyler gördüm, bu iş ne olacak,
Bütün sorgular divana kalacak,
Teker teker saydım, insan yanılır.!
24.10.25 / Saat 09,09
MİADI (Mehmet AY)