Çok Özledim Annem Seni

Gecenin sessizliğinde sesini arıyorum,
rüzgârın uğultusunda adını…
Sanki her esen yel, kokunu getirir de
ben içime çekmeye korkarım,
çünkü sonra yine yokluğun sarar içimi.

Bir fotoğraf kalmış elimde,
zamanın solgun yüzüne kazınmış bir hatıra gibi…
Ellerini hatırlıyorum sıcak, nasırlı, merhametli…
O ellerde büyüdü kalbim,
ama şimdi, o eller yok,
yalnızca dua gibi yükselen bir hasret var içimde.

Ne yapsam olmuyor anne,
dünyanın hiçbir sesi senin “kızım oğlum” deyişin kadar güzel değil annem
Yüreğim yorgun, gözlerim nemli,
bir çocuk gibi yine sana sığınıyorum anne

Rüyalarımda buluyorum bazen seni,
saçlarımı okşuyorsun, “ağlama” diyorsun sessizce…
Uyanınca anlıyorum,
meğer insan en çok, geri dönmeyenleri özlüyormuş.

Çok özledim anne,
yokluğun en ağır sükûnet,
varlığın en güzel dua
Bir gün kavuşuruz elbet,
o güne dek,
ben seni her nefeste yeniden özleyeceğim annem....

Yattığın yer nur Mekanın cennet olsun canım annem.....



S.K..