Eskiden gülüşler sıcaktı,
Bir fincan kahvede dostluk vardı.
Komşu kapısı kilitsizdi,
Gönüller açıktı, eller dardı.

Şimdi her şey hesaba bağlı,
Bir selam bile çıkar ölçüsünde.
Kalpler donuk,, gözler yabancı,
Sevgi satılır oldu, süs niyetinde.

Eskiden kalp kırmak günah sayılırdı,
Şimdi kıran kazandı saniliyor.
Vicdanlar paslanmış, yüzler maskeli,
Her biri kendi yalanına inanıyor.

Eskiden gökyüzü mavi,
umutlar beyazdı,
yalanlar pembe değildi.

Şimdi bulutlar bile
dargın birbirine.
Bir tek anılar kalmış
sığınak gibi,ellerimizde

Mazinin kucağında dinleniyor
Gonullerimizde, kalbimizde.
Eskiden
bir bakış anlatırdı her şeyi,
Şimdi bin kelime yetmiyor kalbe.

Bir dokunuşla ısınırdı dünya,
Şimdi ten üşüyor,
ruhsa perde perde.

Eskiden sabır vardı, vefa vardı,
Bir söz namustu,
bir aşk ömürlükdü.

Şimdi sevda sanal,
yeminler yalan,
Bir “görüşürüz” bile
ömürlük gibiydi.

Eskenden cesurdum,
Şimdi korkularım var.
Geleceğim meçhul,
Dünlerim kayıp...

Gecenin içinde
yürürüyoruz yalnız,
Kendi gölgemizle
konuşuyoruz sessizce.

Korkularımiz,
zincirlenmiş canavarlar gibi,
Her adımda,
ciğerlerimiz sokuluyor,

Düşlerimiz çürümüş,
Umutlarımiz asılı bir ipte
Bir bakış bile bizi parçaliyor
Kalbimiz kendi kanında boğuluyor.

İnsanlık, bir zamanlar
sevgiyle yoğrulmuştu,
Şimdi bencillik,
acımasız bir örtü gibi heryerde

Kelimelerimiz keskin bir bıçak,
Sözcüklerimiz suçlu,
duvarlarimiz dinliyor her fısıltıyı.

Korkularımiz gülüyor arkamizdan,
Biz kaçıyoruz, ama izimiz silinmez
Dünya bir tuzak, insan bir tuzak,
Ve her gülüşumuz, gizli bir bıçak .

Ama hâlâ bir umut var
bir yerlerde ,
O da korkularımizin içinde
doğan farkındalık değil mi …

Çünkü insan,
kendi karanlığını gördüğünde,
Belki fark eder ahir zamaninin
Ne kadar Kötüye gittigini.



Şiir ceylan c. yilmaz