Gurbette Yaşam

Yıllar geçti, dönemedim o köyün yoluna,
Bir avuç toprak kaldı elimde, bir de özlem.
Ne anamın sesi duyulur artık sabahlara,
Ne çocukluğumun izi kalmış sokaklarda.

Gurbetteyim…
Ne bahar tanıdık, ne kış bildik,
Ne gökyüzü o gökyüzü artık,
Yıldızlar bile yabancı bakıyor bana geceleri.

Yanık bir türküdür dilimde
Bir yurt kokusu tüter her ekmek kırığında.
Ne zaman bir yağmur düşse toprağa,
Kalbim memleketin kokusuna yanar.

Küçükken çıktım evden,
“Bir gün dönerim,” dedim.
O gün hâlâ dönmedi…
Şimdi saçımda aklar, elimde nasır,
İçimde bir dağ var adı hasret,
Eteklerinde suskun bir özlem oturur.

Her sabah kalkarım,
Bir yabancı şehrin sessiz duvarlarına bakarım.
Ne bir komşu selamı var, ne bir “hoş geldin” sesi.
Yüreğimde bir cenaze taşırım, adı memleket.

Geceleri yıldız sayarım,
Belki birinde köyümün ışığı vardır diye.
Bir soba başı düşer aklıma,
Bir annenin dualı elleri,
Bir babanın çatlamış nasırlı ayakları
Hepsi birer gölge şimdi,
Hepsi bir rüya gibi uzak.

Ah gurbette yaşamak!
Ne ölmeye benzer, ne yaşamaya.
Bir yanın doymamış memleket ekmeğine,
Bir yanın alışmış susmaya.

Toprağımın taşını özledim,
Çamurun kokusunu, rüzgârın serinliğini…
Bir çocuk ağlasa, kendi sesimi duyar gibi,
Bir kuş uçsa, sanki o da beni arar gibi.

Yıllardır bu eller yabancı sofralarda,
Yabancı kâselerden içerim suyu.
Ama doymam, doyamam…
Çünkü gurbette yaşamak,
Bir ömrü yarım bırakmaktır,
Bir sevdayı hiç tamamlayamamaktır.

Ve bilirim, bir gün dönerim o toprağa
Ya yürüyerek, ya kefenle.
Ama her halimi memleketime borçluyum;
Havasına suyuna taşına toprağına
Cennet vatanımın duasına kadar

Gurbette yaşamak,
Bir gönül sürgünüdür aslında;
Ne tam ölür
Ne tam yaşar insan
Yaşayan ölüdür aslında ....

S.k..