Sabahın ilk ışıklarıyla uyanıyorum,
ayaklarım hâlâ yorgun, gözlerim hâlâ düşlerde.
Koşuşturmanın içinde unuttuğum adımlarımı arıyorum,
her köşe başında bıraktığım hayallerim bana bakıyor, suskun ve kırık.

Bir zamanlar umutla aldığım her nefes,
şimdi yalnızca bir zorunluluk gibi;
ellerimden kayan fırsatlar,
yerde unutulmuş taşlar gibi, sessiz ve soğuk.

İnsanlar geçiyor önümden, herkes kendi dünyasında,
ben kendi dünyamın içinde kaybolmuş bir yolcuyum.
Gülüşlerimi sakladım kalbimin en derin köşesinde,
ağlamak için bir yer buldum, sessiz ve sadece bana ait.

Hedeflerim var, evet,
ama onları kovalamak bazen nefesimi kesiyor.
Başarıya ulaşmak için harcadığım her ter damlası,
biriken yorgunlukla birleşiyor ve ben hâlâ ayaktayım, hâlâ savaşıyorum.

Bazen duruyorum, gözlerimi kapatıp hatırlıyorum
o ilk hayallerimi, o büyük umutları;
ama hayat, hızlı ve acımasız,
beni tekrar koşturuyor, tekrar kaybolmaya zorluyor.

Gecenin sessizliğinde düşündüm kendimi,
hatırladım kaybettiğim arkadaşları,
unuttuğum sevgileri,
ve yitip giden fırsatların acısını hissettim bir kez daha.
Ama her acı, her boşluk,
beni daha güçlü yaptı, daha kararlı ve sabırlı.

Yollar bitmiyor, duraklar azalmıyor,
her durakta bir karar, her kararın yükü omuzlarımda.
Koşarken bazen kendimi tanıyamıyorum,
ama yine de vazgeçmiyorum,
çünkü hayatın kendisi bir meydan okuma,
ve ben meydan okumaya yanıt veriyorum.

Aşırı hızlı geçen yılların yükünü hissediyorum,
her kayıp bir iz, her iz bir hikaye.
Bazen durup bakıyorum geriye,
kendi gölgemi tanıyorum en iyi,
çünkü o benimle birlikte koştu, yorgun düştü, tekrar ayağa kalktı.

Hayat sadece koşmak değil,
ama bazen koşmak zorunda olduğumuz bir labirent gibi;
her çıkış kapısı başka bir mücadele,
her dönüş başka bir kayıp.

Ama ben hâlâ buradayım,
her nefesimde dirilen, her düşüşte kalkmayı bilen bir ben;
koşturmacanın içinde kaybolmuş ama vazgeçmemiş,
her gün yeniden savaşan bir ben.

Ve şimdi anlıyorum ki,
bu yorgunluk, bu kaybolmuş zaman, bu mücadele…
hepsi beni ben yapan şeymiş.
yorgun ama dimdik, kaybolmuş ama bulan,
ve hayatın tam ortasında, kendimle yüzleşen bir ben.

Silezya