1
Yorum
7
Beğeni
5,0
Puan
145
Okunma
Ve bir çocuk,
Gözyaşı yanağında tuz gibi kurumuş,
Ne annesi var sarılası,
Ne babası sesiyle umut olası...
Bir yudum suya bakar gözleri,
Suskunluğu yakar boğazını,
Bir lokma ekmek düşler geceleri,
Savaşın bile utanacağı anlarında…
Oyuncağı yok,
Gökyüzü bile üzerine çökmüş,
Bir top mermiyle yarışır sokakta,
Kardeşim dedikleri sus pus…
Ve bir başına,
Tek başına zulmün tam ortasında,
Dünya sağır,
Vicdanlar kör…
Suçu neydi dersen,
Yalnızca doğmak Gazze’de,
Yalnızca bir çığlık olmak,
Unutulmuş dualarda…
Bir çocuk…
Belki dokuz yaşında ya da hiç dokuz olamayacak,
Ama gözleri yüz yaşında gibi,
Sanki her şehidi tek tek görmüş gibi…
Ey insanlık,
Ne zaman büyür vicdanın?
Ne zaman durur bombalar,
Ve susar bu acı şarkısı zamanın?
Ne zaman?
Abdurrahman Tümer
5.0
100% (3)
Cevap Yaz