I.

dil eşiğidir o sükûtum
ve aldıkça mutluluğun türevini
integraliyle artar hüznüm
üzdün beni benle
bak işte umut gözlüm

gömdün beni yine ruhumdan
daha ne kaldı sen’imde
yoksul bir yaradır şimdi sin yanım
yüreğime batar ölüm / (s)ustalı melek

II.

söyle çocukluğum
kaç boyutludur bu yalnızlık
sözlerimin neyi var yine
nedir içime çalınan bu yaldızlık...

bir umudun (c)an ekseni gibi çizilir
bata çıka bir dünya yüreğime


gökyüzüm bedenimde
mavicil bir umut değil
karanlığa asılıdır bir şık yasım da
giyinirsem bu siyahlığı
lekelenir belki korkarım aşk


AŞK.

şifte kararlı bir büyük anlamsın
kimse seni benden anlamasın
aşk üzerime sevmeyi alınmasın

III.

kan dokur bir anne
pıhtılaşan nehrinde gözlerimin
söyle çocuk
neden (parantez) içli’dir bu ölüm
bana acı uğramazdı kalırdı


şimdi filtresizdir çığlığım
dilimde bir adsızın ağıdı
kaç tarifelidir bu mutsuzluğum
acıyla kaybolan navigasyonu çıkmazlığımın
hangi toprağa dokunsam
günahın haritasında bulunurum

IV.

ve artık
bir lâhite çizilen kimliksiz lisânım ben
tırnak içimde bir "önsöz"

nasıl bir yaşla uyanmalı daha bu göz!