Umudun bir çehresi olsa
Ne gezer
Yüzüne
Gülmedikten
Gülemedikten sonra
Elleri olsa neye yarar
Ellerinden tutmadıkça
Elleri kavuşturamadıktan sonra,
Hayat işte böyle bir şey çekip gider
Arkasından dahi bakamazsın
El sallaman şurada dursun,
Yüreğine beklediğin öpücükler
Derin bir hüzün bırakırlar geriye
Onlarla ağlaşıp durursun,
Arasıra gözlerinden yaşlar dökülür
Sensizliğin sessizliğinde,
Yalanda hakikat ararsın
Gerçekle yüzleşmek için
O da bırakıp gider seni
Kalırsın yalnızlığınla baş başa,
Senin ebedi mekanın
Dost ve arkadaşın
Susmanı en iyi
O
Anlar,
Yoksa
Vay haline derim
Dalarken gözlerin uzaklara derin derin
Gökyüzün mavisi ile avunup durursun,
O
Bir nevi
Son tesellindir
Der gibi sana hep
Hatırla sen beni daima
Günün içinden geçen bir hayal misali
Ne yapsan hepsi boş
Sevdanın çerçevesi...

Berlin, 03.09.2025

Talat Özgen