"İnsanlar birbirlerine dokunarak değil,birbirlerini düşünerek yakınlaşırlar.". Victor Hugo
Tarihi bilinmeyen günlerden birindeyim, Kısa bir ömre gülümsemek istercesine. Aydınlatmayan mum ışığındayım, Güzel bir masal dinlercesine.
Bir garip zamanda, Kendi hayatlarında yeri olmayan, Başkasının olana şaşırırcasına Bir giz,soluksuz bir feryat ama duyulmayan.
Yerin altında bir direniş, Kimsenin var olmadığı bir ebyaz. Örtülü kalmış nice his,gündüzü arayış Belkide düşlenen dağlara ulaşmaz.
Bütün benliğimi insanlaştırmak, Beynimde bir gonca hevesle açmak ister. Ne kırmızıya bulanmak, Ne de yağmura karışmak ister.
Bir an yokluğunda eski bir nefes, Karanlığa inen her kar tanesinde ayrı melodi. Çıplak duygularda kaybolan bir kafes, Gönül suyunda akmaya hevesli.
Işıkları sevmem herkesi aydınlatan, Fark etmek için eğilmek. Ne affetmek ne affedilmeyi anlatan, Buz gibi ruhumu saklamak için üşümek.
Belki de Ikarus’un kanatlarında, Kısa süren özgürlüğü kıskanmak Hiç göremediğin kalıntılarım, İçimdeki beni bitirecek.
Ben olmayı istemelisin, Ayaklarımın altından yol açarak,yakmadan. Hiç duyulmayan bir şimşek olmalısın Susturmalısın esved’e bürünmüş kelimeleri,kanatmadan.
Korkunun bencilliğini satırlarıma bırak, Sadece kısa olan ne varsa söyle, Virane olan ne varsa yaşat, Ve... şimdi bensiz yaşamayı dene.
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir. Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
Şiirin ismi dikkat çekici. Çok kullanılan, hatta herkesçe bilinen bir kelime değil.
Şiirde eskitilmemiş kelimeleri kullanmak esastır. Ya da çokça kullanılan kelimelerden farklı pencereler açmak da şairin ustalığını gösterir.
“ “Ebyaz; Okunduğunda veya üzerinde taşındığında Allahü teâlânın muhâfazasına (korumasına) kavuşmaya vesîle (sebeb) olan âyet-i kerîmeler.”
“ "Ebyaz" kelimesi Arapça kökenli olup "beyaz" anlamına gelir. Bu kelime, özellikle eski metinlerde, Divan edebiyatında ve İslami literatürde beyaz renge işaret etmek için kullanılmıştır.” ”
“Tarihi bilinmeyen günlerden birindeyim, Kısa bir ömre gülümsemek istercesine. Aydınlatmayan mum ışığındayım, Güzel bir masal dinlercesine.”
Eskiye özlemi, mum ışığında dinlenen masalları hatırlatarak okuyucuya aktarıyor şair. Mum ışığında kitap okunmaz, yeterli ışık sağlamaz yanan mum. Eskiden sözlü edebiyat vardı. Akşamları nineler, dedeler torunlarına masallar ve meseller anlatırdı. Bugün sahip olduğumuz imkanların hiçbiri yoktu. Lakin, daha keyifli, huzurlu, tadı tuzu yerinde zamanlardı. Masal anlatıcılar tiyatral performans sergileyerek akşamları keyifli kılarlardı. Huzura özlem, kirletilmemişliğe özlem…
“Bir garip zamanda, Kendi hayatlarında yeri olmayan, Başkasının olana şaşırırcasına Bir giz,soluksuz bir feryat ama duyulmayan.”
Şair üsteki dizelerde yabancılaşmadan dem vuruyor. İnsanın insana, insanın kendine yabancılaşması ve uzaklaşmasını anlatıyor. Yaşadığı çağa aitlik hissini taşımadığını, bu çağa ayak uyduranları hayretle izlediğini aktarıyor. Ben bu çağın insanı değilim diyor.
“Yerin altında bir direniş, Kimsenin var olmadığı bir ebyaz. Örtülü kalmış nice his,gündüzü arayış Belkide düşlenen dağlara ulaşmaz. “
“Yerin altında direniş” derken kendini yaşamıyor görüyor ve karanlıkta kalmanın verdiği azaptan söz ediyor. Işığı arayış, ütopyasına ulaşmak, umutsuz bir umuda sarılmak gibi… Kimsenin olmadığı bir dua, kimsenin ulaşmadığı bir aydınlık…
“Bütün benliğimi insanlaştırmak, Beynimde bir gonca hevesle açmak ister. Ne kırmızıya bulanmak, Ne de yağmura karışmak ister.”
İnsanın içinde bir yol vardır. Çetin bir yol. Kendinle savaşır, kirlenmeden, zaaflarından arınarak özüne varmak, insana dönmek, evrilmek, saf insan olmak, yaratılışın özüne dönmek. İnsanları dışarıda bırakıp kendinle savaşmak… Kamil insan olma arayışı… yolu…
“Bir an yokluğunda eski bir nefes, Karanlığa inen her kar tanesinde ayrı melodi. Çıplak duygularda kaybolan bir kafes, Gönül suyunda akmaya hevesli.”
Geçmişle mücadele, karanlıkta hatıraların canlanması, kar tanesi beyaz ve uyandıran soğuk, kar taneleri yağarken ses çıkarmaz lakin ahenkle dans edererek inerler yeryüzüne. Sessiz bir melodi… Kalp, gizlemez kendini, kılıf giydirmez hislerine, çıplaktır. Hislerin yoğunluğunda kaybolup, gönlünce akmaya meyilli… Bent tanımadan… göğüs kafesinde sıkışıp kalmış bir krallık bence kalp.
“Işıkları sevmem herkesi aydınlatan, Fark etmek için eğilmek. Ne affetmek ne affedilmeyi anlatan, Buz gibi ruhumu saklamak için üşümek.”
Kendine varmak isterken kendinden kaçış. İnsanların içini görmek felaket olurdu belki… Kendi duygularını saklarken örülen duvarların arkasında kalmanın güvende hissetirmesi. İnsan önce kendini affetmeli. Korkularının üzerine giderek… Derine inmeden yüzmeyi öğrenemez insan.
“Belki de Ikarus’un kanatlarında, Kısa süren özgürlüğü kıskanmak Hiç göremediğin kalıntılarım, İçimdeki beni bitirecek.”
“ikarus; güneşi aşmak için ölümü göze alan mitolojik bir kahramandır.”
Yanmaktan korkarken başka bir ateşte yanmak… Soğuk da yakar…
“Ben olmayı istemelisin, Ayaklarımın altından yol açarak,yakmadan. Hiç duyulmayan bir şimşek olmalısın Susturmalısın esved’e bürünmüş kelimeleri,kanatmadan.”
“Esved; Kâbe'nin duvarında yer alan ve Müslümanlarca kutsal sayılan siyah ve parlak taş.”
Esved, şiirde siyah anlamında kullanılmış. Ama bu siyah aynı zamanda yolu gösteren aydınlatan birşey. Şair, empatiye çağırıyor. Yan ama yandım deme, sev ama sevdim deme, yan ama yakma, yan ama külü çağırma. İçindeki gürültüyü, çığlığı hissettirmeden yaşat, ses ol… Kana ama kanatma…
“Korkunun bencilliğini satırlarıma bırak, Sadece kısa olan ne varsa söyle, Virane olan ne varsa yaşat, Ve... şimdi bensiz yaşamayı dene”
Benimle empati yaptın, yaşadıklarımı da anladın, şimdi tüm suçlamalarına devam et… Korkak ve bencil gördüğünü… Yakıp yık ve bensiz yaşa ve neymiş gör!
Şiir bir derinliğin içine çekti beni, çekildim ben de…
Eski bir dizemi bırakıyorum, ikarus deyince aklıma geldi “ asıldım ebem kuşağına, salındım bir o yana bir bu yana, güneşi öpecektim dudaklarından!”
Teşekkürederim Ne çok emek... "İnsana en çok şiir yakışıyor, Sonra yeryüzüne yağmur, Gökyüzüne mavi... Ve en çok insana vefa yakışıyor, Yüreğe sevda, Gözlere haya... Ve en çok yaşamak yakışıyor, İnsanca,sevdaca,duruca..." Ahmet TELLİ
Teşekkürederim Ne çok emek... "İnsana en çok şiir yakışıyor, Sonra yeryüzüne yağmur, Gökyüzüne mavi... Ve en çok insana vefa yakışıyor, Yüreğe sevda, Gözlere haya... Ve en çok yaşamak yakışıyor, İnsanca,sevdaca,duruca..." Ahmet TELLİ
Bir günün gölgesinden doğuyorsun, zamansız bir ırmağın kıyısında, her dizesi yarım kalmış bir masal gibi ama yine de içinde saklı bir çocuğun hayali var sanki.
Her mısranın içinden bir yalnızlık, bir direniş, bir arayış geçti. Her mısrada ayrı bir duygu, ayrı bir anlam gizli.
Korku, bencildir; kendi gölgesine sığınır, yüreği zincirler. Kısa olan, bir anlık bakış, bir yarım tebessüm, bir veda. Virane olan, kalbin kırık taşları, unutulmuş hayaller, sessiz çığlıklar. Ve şimdi, bensiz yaşamayı dene; ama bil ki, her adımda eksik bir gölge, her nefeste yarım bir tını kalacak.
Edebiyatdefteri.com, 2016. Bu sayfada yer alan bilgilerin her hakkı, aksi ayrıca belirtilmediği sürece Edebiyatdefteri.com'a aittir. Sitemizde yer alan şiir ve yazıların telif hakları şair ve yazarların kendilerine veya yetki verdikleri kişilere aittir. Sitemiz hiç bir şekilde kâr amacı gütmemektedir ve sitemizde yer alan tüm materyaller yalnızca bilgilendirme ve eğitim amacıyla sunulmaktadır.
Sitemizde yer alan şiirler, öyküler ve diğer eserlerin telif hakları yazarların kendilerine veya yetki verdikleri kişilere aittir. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. Ayrıca sitemiz Telif Hakları kanuna göre korunmaktadır. Herhangi bir özelliğinin kısmende olsa kullanılması ya da kopyalanması suçtur.
Şiirin sahibi
Cevap Yaz