Hiçliğin Hikmeti

Sanma ki varlıkla artar değer,
Nice sultan gitti, kaldı bir yer.
Aşk ile yürüyen bulur eser,
Hiçliği bilmeyen, bilmez özü.

Nefisle yoğrulan toprak yanar,
Kibirle dolarsa kalp, hep kanar.
Tevazu pınardır, aşk ondan akar,
Hiçliğe varanlar bulur sözü.

Benlik bir duman ki rüzgâr alır,
Yokluk bir aynadır, Hak’la kalır.
Her şey fanî iken neye sanır?
Hiç olan gönüller siler tozu.

Mal ile, mülk ile dolmaz gönül,
Aşk ile yoğrulmaz, taş olur kül.
Secdeye varmayan, kalır gönül,
Hiçliği özleyen bulur huzuru.

Sükûtun içinde bir sır yatar,
Kalbin en derini aşkı duyar.
Canı yansa bile, hiçlik arar,
Yar ile buluşur gönül yazı.

Gökleri süsleyen, yerde gizli,
Hakikat naz ile değil özlü.
Hiçlik ki kalbinde varsa sözlü,
Hakk’a giden yolda olur izi.

Her söz döner yine gelir başa,
Her nefes bir davet hak sırdaşa.
Hiçliğe ermekse aşkın aşı,
Benliği bırak ki dolsun bardağın.

Kul Ömer der: Varlık bir yalandır,
Hiç olan Hak’kın sırdaşı andır.
Gönlünü arıtır, aşk ile yandır,
Hiçlikte saklı gerçek imandır.