İçim notalara dokunmaya kıyamayan sanatçı gibi.
Her bastığın da bir daha tutamayacak ama dağıldıkça yara aldıkça tınısı güzelleşecekti.
Gölgeme razı değilim.
Bu ses bu nefes bu heves de kim.
Kim devirdi şu şarkıları hüzünlerin üstüne
İçimdekiler ağır ama bırakamam taşıyamadıysam da bırakmadım en azından.
Hani yokluğa bürünecekti yalnızlığım.
Hani sona erecekti sona ermesini dilediğin yarım kalmışlıklarım.
Iyi dileklerini karşına alıp sorgu odasında tutsak bırakmalısın .
Sen unutulmaya çalıştıkça aklımın meydanlarında koşmaktasın bir bilinmezden diğerine.
Biliyorum bitecek ve unutup gideceğim .
Ama herşeyden önce kendimi unutup gideceğim.
Derin bir Yusuf kuyusu var göğsümün tam orta yerinde, beni oraya iten kardeşlerim değildi…
Keşke nefsimi Yusuf’un kapatıldığı zindana , atıldığı kuyuya bırakıp arkama bakmadan koşup kaybolsam .
İnsanın varışı bazen yoludur. Yol bitmez sen varmazsın...