0
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
82
Okunma
Bir çocuk vardı,
adını unuttuk çünkü yüzünü hiç göremedik.
Sapanı vardı —
umutla gerdirdiği bir sükûtu vardı parmaklarında.
Bir çığlık gibi düştü toprağa
ama sesi gökyüzünde kaldı.
Ey dünya!
Ne zaman öğrendin bir çocuğun susarak ölmesini?
Biz her dua ettiğimizde
onun gözleri geliyor aklımıza —
mavi miydi, kahverengi mi,
yoksa kapalı mıydı artık hiç bilmiyoruz.
Bildiğimiz tek şey:
Gökyüzünde hâlâ asılı bir çocuk var.
5.0
100% (2)
