Poyraz eser, yel vurur, kar yağar saçlarına
Mahzun mahzun aynaya bakarsın ellisinde
Tipi olur, don çöker ta iner uçlarına
Kurur dalın yaprağın, dökersin ellisinde

Günü yaşadık günde, kim düşünür yarını
Kurcalayıp da bozduk kantarın ayarını
Unutmak mümkün müdür o gençlik yıllarını
Üzerine bir çizgi çekersin ellisinde

Yüzünde ki çizgiler mühür, seni sen eden…
Girişirsin hesaba giden her bir seneden
Kim ne demiş ardından iyi kötü demeden
Her lafa kulağını tıkarsın ellisinde

Çağırsan işitmezler sesini duyan olmaz
İsmin varsa cismin yok, adamdan sayan olmaz
Miskin miskin oturur; amacın, gayen olmaz
Hayatın çemberinden çıkarsın ellisinde

Irağı seçemezsin gözlerinin pusundan
Dolaşır bacakların ölümün korkusundan
Her defa uyanırken o gaflet uykusundan
Eyvah deyip dudağın bükersin ellisinde

Baki sanma hayatı o ki gün, gelir geçer
Ah hatırat dedikçe anılar senden kaçar
Bir yanın kar- kıyamet, bir yanın güneş açar
Viraneye dönersin, çökersin ellisinde

Vedat Yılmaz
Elazığ /2025