Ne severdik,bir umut yeşerirdi insanın içinde bir tatlı çiçeğin tomurcuğu gibi yeni umutlar,bir arının kozadan çıkışı gibi iyi umutlardı bunlar,
Ya şimdi hala bir umut var gibi onun sessiz fısıltısı gibi,sakince kimsesizce bir papatya gibi iyi insanların davranışlarıyla.
Söz verdik birbirimize hep iyi olacağız,daim güvenli olacak,hep hissettireceğiz birbirimize olan saygı,sevgi,ilgimizi
Mülahasa bir elin nesi var iki elin sesi var derdik,
"Birlikte oldukca hep beraber,kimse yıkamayacak bizi"
Hep bir umut var oldukça,
Belki de umut dokunulmaz gibi geliyo
O eski günlerin anısına,
Yalnız unuttuğumuz bir şey var,
Hep beraber oldukça çok güçlüydük,hep bu umudumuz vardı,bu muydu birbirimize gerçek sadakatimiz ya da sadakat bu denli basit miydi bizler için?

Ne yaşadık bu kadar birbirimizi ilgisiz bırakırcasına acı,sancı,sessiz çığlık?
Bu muydu insanlık?
Ya da biz mi insanlığı doğru yorumlayamadık?
Demek istediğim,bunca yaşanmışlık varken neden toplanamıyoruz,neden acılarımızı anlatamıyoruz?
Neden çeşitli ölüm,taciz,vaka olayları alıyorda üzerine birbirimizi hiç aramıyoruz?
Bu kadar mı duyarsızlaştık?