Bazen susarsın.
Kırılmışsındır.
Sesin çıkmaz.
Çünkü o sustuğun yerde,
bir sevda nöbeti tutarsın.

Sitemin harfleri boğazına dizilir,
konuşmazsın.
Çünkü sevgiden yapılmış bir kalpte
bağırmak değil, sabretmek vardır.

Ben sana kırıldım mı?
Elbette.
Senin de insan olduğunu bildim.
İnsanın unutabileceğini, gecikebileceğini, düşünemeyeceğini…
Yine de kırıldım.
Çünkü sevgi, beklentisizlik değil;
en çok kalbin kıymetinin bilinmesidir.

Ama kıyamadım sana.
“Beni duymadı,” dedim,
“belki yorgundu,” dedim,
“belki kendi içindeydi,” dedim…
Çünkü seni yargılamak yerine
anlamayı seçtim.

Sitem etmek ister bazen insan.
Sitemin içi doludur;
acıyla değil,
sevgiden yoğrulmuş bir buruklukla.
Yani bağırmaz,
karşına geçip suçlamaz.
Bir bakışla anlatır yorgunluğunu,
bir gece boyu susmakla anlatır küskünlüğünü…

İşte bu yüzden,
sitem ederken bile kıyamam ben.
Çünkü sen incindiğinde değil,
ben seni incitince daha çok üzülürüm.

Ben, seni kırmamak için
kendimi bin kere kırmış insanım.

Biliyor musun?
İçimde büyüyen sevgi,
öyle kuru kuru “seviyorum” değil.
“Seviyorum ama hesap da sorarım” değil.
Benim sevgim:
“Kırıldım ama hâlâ seninleyim” sevgisi.

Çünkü sevgide emek, sabır, anlayış var.
Ve en çok da:
kıyamamak var.

İçime sığmayan sözcükleri,
gece yorganın altına saklayıp
sana güzel bir gün dileyerek
uykumu böldüğüm kaç sabah var, bilir misin?

Senin için kurduğum her cümle,
bir dua gibi düşüyor kalbime.
Sitemim bile temkinli,
dargınlığım bile nazlı.
Çünkü seni kırmak,
bana kendimi yitirmek gibi gelir.

O yüzden her ne yaşanırsa yaşansın,
kapını asla kapatmadım.
Çünkü bilirim ki,
gerçek sevgi, sitemin en sessiz hâlidir.
Ve bir insan,
ancak sevdiğine bu kadar susabilir.

Evet, bazen yorgunum.
Bazen kırgınım.
Hâlâ buradayım.
Sitemin kıyısında,
sevdanın tam ortasında duruyorum.

Ve her şeyin ötesinde…
Sana kıyamıyorum.

Peri Feride Özbilge
03.08.2025