Ne yaptığını bilmez oldun
Bir sabah,
Gökyüzü gri
Ve kalbin yorgun
Hiçbir şeyi aramazken,
Her şeyin içinde kayboldun.

Niye?

Dünya dediğin
Bir koşu,
Bir hesap,
Bir yanılsama değil mi?

Canını verdin;
Ama kime?

Şimdi
Dilin suskun,
Gözlerin boşluğa bakar.
Aşk dedikleri
Çok uzak
Ve bir o kadar yakınken...

Duyuyor musun ezanları?

Yaradan’ın ismiyle davet ediyorlar.
Tüylerim diken diken oldu...

Söylesene dostum,
"Yaradan" diyoruz hep
Peki, ne geçiyor içimizden?
Hiç dile getirdik mi?

"Yaradan" deyince
Bir korku düşüyorsa kalbine,
Bir sızı sarıyorsa içini,
Bil ki o korku sende yer etmiş.
O utanç, senden doğmuş.
Henüz Yaradan’ın yakınında bile değilsin.

Bakma öyle,
Bilmiş bilmiş konuşuyor diyorsun belki
Ama öyle değil;
İnsan korktuğunu,
Utandığını nasıl yaklaşabilir ki?

Ama eğer
Adını anınca
Bir sıcaklık yayılıyorsa göğsüne,
Bir sevinç,
Bir merhamet,
Bir özlem gelip oturuyorsa yüreğine
Sende O’ndan bir şey var demektir.
Hissedersin ama tarif edemezsin onu.
O zaman mutlu ol,
Çünkü uzak değil, çok yakınındasın.

Kendini tartmak mı istiyorsun?
Düşün ne geliyor aklına O’nu andığında.

Çünkü
İnsan,
İlk aklına gelenle tanır özünü.