özellikle bir saatten sonrada,
insan kendi kendine, içinin içinde,
bir ses ile sessizliğin yarışını ,
kafa kafaya çarpıştırır mı?

ben
ben
ben diye,

her gün aynı terane,
insan kendi kendinden yorulur mu?
ben yorgunluğu geçtim,
ışıklarda bekliyorum içimin içinde ki o ses uyusun diye,

ben
ben
ben ya sen,

yine yeniden aynı ağlayan gök,
yine yeniden aynı bozuk plak,
çizildiği yerden kurtulunca,
aynı veryansınlar, aynı kahroluşlar,

ardından sen,
sen,
ben ya benle devam eden ır,

günü günden aydıran,
bir iki kısık ateşte sesi kulaklarımda bıraktım,
uykuyu yatakta bırakıp, duble fincanda kahve makinesine bastım,
işte bir basış içimde hiç durmadan bir ses sorgudaysa dedirtti,

kahveyi yudumlarken,
başladı yine yeniden,
bıkmadan usanmadan,
gözlerim ve kulaklarım ellerimle kapattım içimin içinde ki dertli inleyişe,

yine yeniden,
ben ben,
sen sen,
ben mi sen mi,
yoksa sen ben misinler ve daha neler neler,
bu böyle devam eder gider, ruhum bedenimden ayrılıncaya kadar…
Sibel Karagöz
#sibelkaragözşiirleri
#sibel_karagoz