0
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
82
Okunma
Bir çocuk var, ismi rüzgârda saklı,
Kendi gölgesine mektup yazar gizlice.
Ayakkabıları çamur, kalbi kuş gibi,
Konuşur sessizliğe, yalnızca gece.
Der ki: “Ben büyüdüm, ama kimse görmedi,
Zaman omuzuma değdi, annem fark etmedi.”
Duvarlarla oyun oynar, taşlarla hayal çizer,
Bir ağaçla sır paylaşır, kimse bilmez neler.
Gözlerinde yırtılmış düşlerin sesi,
Kuşlar bile ürker bazen bu sessiz neşeyi.
Ama o güler yine, çünkü bilir:
Gölgeler bile terk etmez, geceye gelir.
5.0
100% (1)
