Veda Soğuktur…
— Eylül’ün Kaleminden

Vedalar soğuk olur…
Bazıları mezar taşına kazınır,
Bazıları da sessiz bir gecede
Adı anılmadan içe gömülür.

Bir omuzda kalır yarım kalan cümle,
Diğerinde susup giden bir “keşke…”
Sırtını dönenin değil,
Arkada kalanın içi donar her gece.

Vedalar hep ayazda yaşanır,
Kalbin en savunmasız yerinde…
Bir bakışın, bir gülüşün,
Bir yok oluşun izinde…

Sen giderken mevsim durmuştu,
Ben ise zamana küstüm o anda.
Vedalar hep eksik anlatır acıyı,
Çünkü ayrılık tamamlanmaz hiçbir dua da.

Ellerim üşüyor hâlâ,
O son dokunuşun yokluğunda.
Bir selamla değil,
Bir hiçlikle çıktın hayatımdan…

Soğuktu…
Tıpkı gözlerimin buğusunda
Sakladığım ismin gibi…

Vedalar soğuk olur…
Çünkü giden ısınsın diye,
Kalan donmayı göze alır.

Gidişin öylece duruyor odamda,
Kapının ardında asılı bir sessizlik gibi.
Ne sen varsın artık,
Ne de seni unutturmaya gücü yeten bir şey…

Bir resmin kaldı kırık çerçevede,
Bir de adını silemediğim dualarda…
Her gece sarıldığım boşluk,
Senin yerini tutmaya çalışırken,
İçimde binlerce defa ölüyorum aslında…

Bir sigaranın ucunda yanıyor hasretin,
Bir şarkıda çığlık olup çıkıyor adın…
Kimse bilmiyor,
Ben seni her sabah gözlerimden gömüyorum,
Her gece kalbimde diriltiyorum yeniden…

Gözlerin gitmiş,
Sözlerin hâlâ odamda dönüp duruyor…
Bir tek vedan kaldı bende,
Onu da bin parçaya bölüp
Her acının altına serdim sustukça…

Vedalar soğuk olur…
Çünkü bir yanın ölür gider,
Kalanın ise diri diri yanar içine…
Kimi ayrılır yüreğini bırakıp,
Kimi de yüreğini alıp çeker gider.

Bir gün döner sandım…
Ama meğer sen gidişinle yaşarken öldürdün beni.
Mezar taşım yok,
Ama adını kazıdım her gözyaşımın kenarına.
Ve şimdi…
Kimse bilmez,
Ben yaşarken öldüm,
Sen giderken ben çoktan toprağa gömüldüm.