Hayatta bazı insanlar vardır,
hiçbir aynaya bakmazlar,
kendilerini sorgulamazlar.
Kendi yanlışlarını göremedikleri için
kusursuz olduklarına inanırlar.
Kendi eksiklerini başkalarının hatası gibi gösterirler.
Ve bu kibir, içlerinde birikmiş öfkeyle birleşince,
aslında en çok kendilerine zarar verirler.

Bir anlık öfkeyle söylenen bir söz,
yıllarca inşa edilen bir güveni yerle bir edebilir.
Bir bakış, bir hareket,
bir anda kaybettirir en değerli insanı.
Farkında bile olmazlar;
çünkü suç hep başkasındadır,
yanlış hep dışarıdadır,
kırıklar hep karşı tarafta aranır.

Ama insan en büyük kayıplarını
kendi içindeki eksikleri görmek istemediği için yaşar.
Ve her öfke nöbetinden sonra,
geriye bir pişmanlık sessizliği çöker.
Bir daha asla tamir edilemeyecek kırıklar,
bir daha asla geri gelmeyecek insanlar…
Ve insan,
aslında en çok kendini yıkmış olur,
farkında olmadan.

Bu yüzden,
en büyük cesaret
kendi hatalarını görebilmektir.
En büyük erdem,
öfkeyi yutabilmektir.
Çünkü insan,
kaybettiklerinin yokluğunda değil,
yitirdiği değerlerin ağırlığında ezilir.