0
Yorum
12
Beğeni
5,0
Puan
307
Okunma
İşte yine bir ay batışında,
karanlığın siyahını emmişti korkular…
sokak lambaları titriyordu uzak bir yalnızlıkta
adımlar suskun, gözler isliydi bu defa...
Bir cam buğusunda kalmıştı eski bir nefes
silinmeyen hatıralar gibi duruyordu...
bir çocuk ağlıyordu içimde derinden,sesi kuyuda..!
zaman dediğin suskundu geçtikçe kan gölü bazen...
Ne yıldız kalmıştı avuçlarımda,ne de ay
yalnızlık, gecenin alnına sürülmüş bir mühürdü
ve her batış, biraz daha unutmaktı kendini
biraz daha yok olmaktı,bir adım daha geriye…
Geceye tutunacak bir sebebim yoktu artık
Gökyüzü küsmüş,karanlıklar susmuştu
Ve ben, yalnızlığın en sessiz yerindeydim.
Ay bile dönmüyordu parlayan yüzünü bana…
‘’Zaman, unuttuğum bir gölgenin yansımasıydı.’’
Bayram Köse
5.0
100% (3)
